خدایا:

من وشاگردانم،آنگاه که درختان پر می ریزند،راه می افتیم تا سبزترین اندیشه ها را،به مدرسه ببریم.

 آن جا که درختانش،داناترین درختان دنیایند.وشماها که .

 چشمانتان ترازویی است که صبوری مرا با وزنه های عاطفه وزن می کنید..

 شاگردانم بهترین آموزگارانند.

آن ها هر روز مرا می آزمایند و من در سال دو بار ... .

 من روحم را هزار پاره می کنم و به شاگردانم هدیه می دهم..

 هر زنگ،برهه ی مقدسی است که عطش های خدایی شان را عاشقانه می نوشم.

و چشمانم را در زمزم نگاهشان،غسل می دهم.

همه ی جسمم را در اندیشه ی گلرنگشان تطهیر می کنم و هر دم،بازدم هایشان را تنفس می نمایم.

 من و شاگردانم، واژه ها را خوب معنا می کنیم:

 روز یعنی: پرواز-رود یعنی:حرکت - چشمه یعنی : مهربانی - مرداب یعنی : جهل - طوفان یعنی:... .

 کاش می شد زنگ علوم همیشه از آینه ها گفت و، از آب،زنگ جغرافی، از ستاره ،زنگ تاریخ، از بدر.

 کاش می شد،زنگ ریاضی، دنیا را منهای بدی ها کرد و زنگ ادبیات، شعر حافظ را با لهجه ی سرو، و گویش جاری آب خواند.

 من و شاگردانم،با ستاره ها در یک مدار می چرخیم.

در خانه ی نقره ای مهتاب،نماز می خوانیم و مثل خوشه ی گندم،از یک ریشه آب می خوریم.

و با کوه ها هم سطحیم،با دریاها،هم آواز.

 بر بام کلاسمان،انگاربلالی می خواند.

 و کسی می گوید:ویعلمهم الکتاب.

 و کسی می گوید:علم الانسان.

 و کسی می گوید:انما بعثت معلما.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: